Noël gaat hard

Eerste keer

“Pap, als je me een jaar geleden had verteld dat ik binnen een jaar bij het team (PDB) zou rijden waar Formule 1-coureur Kimi Räikkönen is opgeleid, had ik je dan geloofd?” Noël vraagt het me onderweg naar wat een lijstjeswaardige ‘eerste keer dag’ zou worden: zijn allereerste trainingsdag in zijn eerste eigen kart. Ondersteund door de professionele knowhow van zijn eerste team. Ik schud nee en mijmer: inderdaad, eind december 2020 gingen we voor het eerst op een buitenbaan rijden. Met een geleende helm, gewoon nog in zijn spijkerbroek… En nu zomaar instappen in zijn gloednieuwe, nog onbestickerde, kart. In de stromende regen, dat wel, maar dat maakt hem helemaal niks uit. Daar laat hij steevast de wijze woorden van filosoof M. Verstappen op los: “Zon of regen, je moet gewoon gas geven!”

Doen wat je het allerliefste wil

In het jongensdroomboek van een jongetje van 11 klopt het helemaal: na jarenlang je vader de oren van zijn kop te hebben gezeurd eindelijk de kans krijgen om te doen wat je het allerliefste wil. In een competitie met allemaal oudere en meer ervaren coureurs meteen winnen. In oktober en december twee NK races op je naam schrijven. En als kers op de taart meteen de stap maken naar een topsportavontuur bij een professioneel team. Het klinkt logisch, maar zo logisch is het allemaal niet. Zeker omdat het heel goed had gekund dat deze vader niet over zijn bezwaren heen zou komen en er simpelweg niet aan mee had gewerkt.

Lightning McQueen

Goed beschouwd had ik het natuurlijk allang kunnen weten. Toen Noël als 3-jarige alleen maar onderbroeken wilde dragen met Lightning McQueen erop, dat onverschrokken rode autootje uit de Cars- serie. Toen hij als 8- jarige tijdens een rondje recreatief karten de pits in reed en aan de baanofficials meldde dat zijn voorbanden iets minder hard moesten. Met gezonde scepsis gaf men gehoor aan zijn verzoek, waarna Noël ineens ruim een seconde van zijn rondetijd af haalde.

Steeds vaker vroeg hij wanneer hij nou ‘echt’ mocht racen. Ik hield de boot jaren af. Met matige argumenten waar een kind niets van snapt, zoals : ‘Je kunt toch ook goed voetballen?’ of ‘Je bent nog erg jong!’ Ik reageerde ook vrij slecht als hij meedeelde dat hij later autocoureur wil worden, gewoon, zoals andere kinderen ‘politie’ willen worden. Was het omdat ik zélf niet van racen hou? Niets is minder waar… maar als ik heel eerlijk ben kon ik me niet voorstellen dat ik nog met plezier naar een race zou kunnen kijken als mijn zoon zelf in één van die auto’s zou zitten. Die moet gewoon voor altijd bij mij op schoot naar racen kijken, met zijn Cars-hempje aan…

Inmiddels ben ik – ondanks het feit dat ik er een dagtaak bij heb en soms nog terugverlang naar het Cars-hempje – heel blij dat we de sprong gewaagd hebben. Steeds vaker ben ik de toeschouwer in een verhaal dat hij zelf schrijft. Ik geniet van het vuur in zijn ogen en verbaas me soms over de druk die hij zichzelf oplegt – is dat wel gezond? – maar ook hoe hij zijn eigen weg vindt.

Pap, ik kan niet slapen

Toen we een dag voor de race in Middelburg – zijn laatste race in de huurkart voor het NK – aan het trainen waren, was hij nogal ontevreden met zichzelf. Ik probeerde hem op te peppen door hem op de tijden te wijzen en op te merken dat hij maar 3 tienden van de snelste tijden van zijn concurrenten af zat. Hij keek me niet begrijpend aan en zei: “Drie tienden langzamer, daar ga ik de race morgen niet mee winnen!” Die avond lag hij om half 12 nog wakker in de hotelkamer. Hij maakte me wakker: “Pap, ik kan niet slapen…” Ik vroeg waarom. “Ik zit na te denken hoe ik morgen de race kan winnen…” “En, ben je eruit?” antwoordde ik. “Ik denk het wel, pap…” Ik gaf ‘m een kus en bood het mannetje half slapend maar mijn plek in het tweepersoonsbed aan. De beste sportpsychologische truc die ik op dat moment kon bedenken, want: “Dit is echt een geluksplek!” Binnen 2 minuten hoorde ik zijn ademhaling diep gaan…

Winnen went niet

De volgende dag op het circuit bleek hij (nu was dat wél gewenst) wéér klaarwakker. In de eerste race pakte hij pole position en stond de leiding niet meer af. In de tweede race knokte hij zich naar P4, met een kart die niet deed wat hij wilde. Daardoor mocht hij de beslissende kampioensrace vanaf P3 starten, pal achter de 3 jaar oudere nummers 1 en 2 in het klassement. Vlak voor de start, ernstige blik: “Alles of niks, Pap!” In bocht 3 had hij ze allebei te pakken, om vervolgens de leiding in de race niet meer af te staan. De ernstige blik maakte plaats voor de grootste glimlach, want winnen went niet. Terug in de auto naar Amsterdam ging het slapen trouwens prima.

20.000 kilometer afgelegd

We hebben nog geen flauw idee waar dit avontuur Noël gaat brengen en het is qua logistieke operatie een hell of a job. Vroeger klaagden we al als hij met het voetbalteam uit moest spelen tegen Volendam, nu hebben we in 9 maanden karten 20.000 kilometer afgelegd. Maar… wat is het een mooi proces en wat zijn we ongelooflijk dankbaar voor de sponsoring door PB Projects en Bouwmeester Amsterdam! Er hangt een fors prijskaartje aan en we hadden het ons zonder die support simpelweg niet kunnen permitteren. Ik vermoei Noël nog niet met concrete bedragen, voor hem is een tientje nog enorm veel geld en dat wil ik graag nog even zo houden. Maar hij realiseert het zich wel, want toen we laatst wegreden na een overleg over de plek van de sponsorlogo’s op zijn overall, zei hij: “Volgens mij ben ik een bofkont..” En zo is het!